26 Μαρ 2007

Μέ τά παιδιά στό θέατρο !

Λίγο πρὶν κόψουμε καὶ τὸ τελευταῖο ποδαράκι τῆς Κυρά - Σαρακοστῆς μας, θά σᾶς ἐνημερώσουμε γιὰ τὴν θεατρικὴ παράσταση ποὺ εἴδαμε. Τά ἀγόρια καὶ τά κορίτσια τοῦ Δημοτικοῦ, συγκεντρώθηκαν στοὺς Ταξιάρχες τὸ ἡλιόχαρο μεσημέρι τοῦ Σαββάτου, 17/3/2007, καί συνοδεία κατηχητῶν καὶ κάποιων γονέων, τὸ χαρούμενο μελισσοσμάρι κατευθυνθήκαμε πρὸς τὸν ἠλεκτρικὸ σταθμὸ τῆς Καλλιθέας.

Ἦταν ἡ πρώτη μας ἐκδρομὴ ἐντὸς τῶν τειχῶν καὶ παρακολουθήσαμε τὴν παράσταση τῆς Παιδικῆς Σκηνῆς τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου «Τὸ Γαλάζιο Πουλί» του Μ. Μαίτερλινκ, ἕναν αἰῶνα ἀκριβῶς μετὰ τὴν πρώτη παράστασή του στὴν Μόσχα. Πλειάδα ἀξιόλογων παλιῶν (Ὀλ. Πολίτου, Δ. Ἀρώνης, Μ. Ἀλιφέρη, Σ. Τζεβελέκος), ἀλλὰ καὶ νέων ταλαντούχων ἠθοποιῶν (Χρ. Γκιζέλη, Δ. Μαρίζας) μᾶς καθήλωσαν βασισμένοι στὴν μετάφραση, σκηνοθεσία καὶ στιχουργικὴ δεινότητά τοῦ Κ. Μεγαπάνου, τὸν ὁποῖο εὐχαριστοῦμε - καὶ ἠλεκτρονικῶς - θερμά!

Ἕνα συμβολικὸ παραμύθι ἐκτυλίχθηκε μπροστὰ στὰ μάτια μας καὶ ἄγγιξε τὴν ψυχή μας. Ἡ δράση δὲν περιορίστηκε στὴν σκηνὴ ἀλλὰ οἱ ἠθοποιοὶ συχνὰ πυκνὰ περικύκλωναν τὴν πλατεία, ἄλλαζαν πολύχρωμα κοστούμια, χόρευαν, τραγουδοῦσαν. Δὲν ἔλειψαν οὔτε τὰ ψηφιακὰ μέσα, ποὺ ἐπιστρατεύτηκαν γιὰ τὸ πολυθέαμα.

Ἀναφορικὰ μὲ τὴν ὑπόθεση, δυὸ φτωχὰ ἀδέλφια, ξημέρωμα Χριστούγεννα, ὀνειρεύονται πὼς ἀκοῦν ζῶα καὶ δέντρα, ἀντικείμενα καὶ ἔννοιες νὰ μιλοῦν, ἐνῶ ψάχνουν τὸ μοναδικὸ Γαλάζιο πουλὶ ποὺ θὰ κάνει καλὰ τὴν μικρὴ ἄρρωστη γειτόνισσά τους. Στὸ ταξίδι τοὺς μαθαίνουν νὰ ἀφουγκράζονται τὴν φύση, συναντοῦν τὸ καλόψυχο Φῶς, ἀλλὰ καὶ τὸν Παπποῦ καὶ τὴν Γιαγιὰ ποὺ ἐπιμένουν πὼς δὲν πέθαναν, μὰ κοιμοῦνται καὶ κάθε σκέψη τῶν ἐγγονιῶν τοὺς εἶναι γιὰ αὐτοὺς ἀναψυχή. Τελικά, ἡ εὐτυχία ἦταν πολὺ πιὸ κοντὰ ἀπὸ ὅ,τι φαντάζονταν...

Νομίζω, πώς τὰ 53 ἄτομά τῆς ... «εἰδικῆς ἀποστολῆς», εὐχαριστηθήκαμε πολὺ τὴν κοινὴ ἐμπειρία. Ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ μᾶς σκέπασε κατὰ τὴν διαδρομή, ἀλλὰ καὶ στό θέατρο, ὅπου κάτι «ψυλλιαστήκαμε» γιὰ τὴν σοφία μὲ τὴν ὁποία πάντα ἐποίησε στὴν φύση ἢ γιὰ τὰ δῶρα πού μᾶς χαρίζει, τὸ νοῦ, τὴν φαντασία καὶ τὴν δημιουργικότητα πού, ἂν δὲν ἀξιοποιηθοῦν ἐγωιστικά, προσφέρουν στοὺς ἄλλους τὴν εὐκαιρία ὄμορφων ταξιδιῶν! Δόξα τῷ Θεῷ καὶ… περιμένουμε τὴν ἑπόμενη ἐξόρμηση!

Ειρήνη Κ.



19 Μαρ 2007

Οἱ Κατασκηνώσεις μας...



...ψηλά στόν Ταΰγετο πᾶμε κάθε καλοκαίρι μ' ἕνα τσοῦρμο πιτσιρίκια. Ἡ Ἑλένη, ἡ Φιλίππα, ἡ Μελίνα, ἡ Εἰρήνη, ἡ Οὐρανία, ἡ Ἁναστασία, ἡ Σκέβη, ἡ Ἐλευθερία, ἡ Νίκη, ἡ Χριστίνα, ἡ Μαρία, ἡ Κωνσταντῖνα, ἡ Ἔφη, ἡ Ἀθηνᾶ, ἡ Δέσποινα (θυσιάζοντας τίς διακοπές τους), συντροφεύουν τίς μικρές μας φίλες, τίς μέρες πού ζοῦμε μέσα στό δάσος, στά 1050 μέτρα.



Ὁ Ταΰγετος εἶναι μαγευτικός τό καλοκαίρι, ἡ δύση τοῦ ἠλίου τόσο ξεχωριστή σέ σχέση μέ ὅτι ἔχουμε συνηθίσει στίς παραλίες, ἡ δροσιά ἐντυπωσιακή ὅταν τήν ἴδια ὥρα κάτω στήν Σπάρτη " σκάει ὁ τζίτζικας". Κι ἐκεῖνα τά ὑπέροχα βράδια μέ τίς νυχτερινές βόλτες στήν ἀπέραντη ἡσυχία, καί τ' ἀστέρια στήν κυριολεξία πάνω ἀπό τό κεφάλι μας, ἀξέχαστα θά μᾶς μείνουν.


18 Μαρ 2007

Στήν αὐλή μας...


...παιζουν τά παιδιά τά Σάββατα καί τίς Κυριακές. Τιτιβίζουν καί μᾶς γεμίζουν χαρά (δέν ξέρουμε ἄν συμφωνοῦν καί οἱ γείτονες!). Εὐκαιρία συναναστροφῆς, κουβέντες γιά τόν Χριστό κι ἀνάπαυλα ἀπό τήν τηλεοπτική παραζάλη. Κάνουν χειροτεχνίες καί παίζουν παιχνίδια ὁμαδικά, ὅπως τόν παλιό καιρό. Τούς ἀφιερώνουμε ἕνα ποίημα γιά τήν μητέρα ὅλων τῶν παιδιῶν...



Ζωή Καρέλλη - Στο εἰκονοστάσι

Σεμνὴ καὶ αὐστηρότατη, ὡς πρέπει
στὴ μέγιστη δόξα της,
ἀκόμα τὴν ἀδεξιότητα κρατοῦσα παιδίσκης,
ἐνῷ κάθεται στὸ θρονὶ
καὶ στὴν ἀγκάλην ἔχει
Παιδίον νέον τῶν πρὸ Αἰώνων Θεόν,
μεγαλομάτα, ἡ σιωπηλὴ Μητέρα
ἀκούει τοὺς ὕμνους καὶ τὴν ψαλμῳδία
τῆς Μεγάλης πρὸς Αὐτὴν Παράκλησης.

Λόγια σπουδαία, δοξαστικά, πανίσχυρα,
τῆς ἀσθενοῦς ἀνθρώπινης ἱκεσίας.

Ἀπὸ τὸ «Χριστιανικὸν Συμπόσιον» Ἀθῆναι 1969,